شمع رخ او

بس است

در شب بی گاه من...

 

مولانا

 

_____________________________________________

 

چو چرخم من چو ماهم من

چو شمعم من ز تاب تــــو...

 

همه عقلم

همه عشقم

همه جانم

به جان تــــو....

 

____________________________________________

 

 

چو لـــــــــــب

 

به خنده گشاید

گشاده گردد دل...

 

مولانا

 

____________________________________________

 

آن کس که بیند روی تـــــو،

مجنون نگردد کو بگو

 

سنگ و کلوخی باشد او،

او را چرا خواهم بلا...!

 

_____________________________________________

 

 

میر شکار من،

که مرا کرده ای شکـار

 

بی تـــــو

نه عیش دارم

و نه خواب

و نه قرار...

 

مولانا

 

_______________________________________________

 

 

جور کنی وفـــا بود،

درد دهی دوا بود

 

لایق تو کجا بود،

دیده ی جان و دید من...

 

مولانا

 

 

 

 

ماه خون است و محرم ، در غزل هم ماتم است

سوز اکبر، داغ لیلا، کربلای اعظم است

می چکد خون از قلم، مرگ است وصف عاشقی

سینه ام را می شکافد غم،خدا خود اعلم است

تاب سیلی را ندارد آن سه ساله دختری

بی پدر با گوشِ پاره ، غرق صحرای غم است

پیش خواهر ان سر ببریده را بالا مکن

نیزه از شرمندگی در پیش زینب ، سر خم است

از عطش لب های صحرا چروکیده شده

مشک خالی کِی به لب های رقیه مرهم است؟

حرمله لعنت به تو قلب حسین آتش گرفت

کودک شش ماهه را کشتن نه کار آدم است

نام عباس آمد و چشمان شاعر خیس شد

من چه بنویسم که او مشکل گشای عالم است

شور غیرت ، مرد میدان و یل ام البنین

کس نگردیده حریفش تا به دستش پرچم است

کربلای سینه ام را شور عاشورا گرفت

تا دو دستانش هنوزم شانه ها را محرم است

وای از آن لحظه که دیگر بر علم دستی نبود

سرنوشت خیمه ها دیگر سیاه و مبهم است...

شاعر؟